Ο Γίγαντας
Ήταν κάποιες σκέψεις που είχα για τον φίλο μου τον Ηλία Σάσσαρη Τις ξανά τυπώνω με την υποσημείωση ότι ο Ηλίας πέταξε για ψηλές κορυφές πριν ένα μήνα Έφυγε να βρει την καλή του Δεσποινα που μαζί της κουβάλησε τα χρόνια και τους καημούς του. Ήταν μετρίου αναστήματος καλό δεμένος με όμορφα μάτια ,λευκή κεφαλή και βροντερή χαρούμενη φωνή που έδινε ένα τόνο αισιοδοξίας Τον είχα δει να τρέχουν τα μάτια του στα κλεφτά για τα όνειρα τα απραγματοποίητα στο χάδι του παιδιού του
Ο Γίγαντας
——————
Με κλάμα βγαίνεις στην αρχή μα κλάμα και στο τελος .
Και ενδιάμεσα το ταξίδι της μεταμόρφωσης .
Σαν την πεταλούδα προς το φως . Να γίνεις φως , να κάψεις τα φτερά σου .
«Μα τι αλλαγή, ποια μεταμόρφωση συνέβηκε σε σένανε παιδί μου. Μπαστούνια , νάρθηκες , γιατροί κρατάνε το κορμί σου»
Μόλις χθες κόψανε το πόδι της συντρόφου σου. Σάκχαρο είπαν την αιτία. Γλυκιά καταστροφή Κοιτάς αριστερά ο γιος σου τριάντα χρόνους στο καρότσι . Κοιτάς δεξιά και η αγαπημένη σου ακολουθεί το ίδιο δρόμο. Κι όμως στέκεσαι ορθός . Ορθός προς το φως της μεταμόρφωσης . Χωρίς να το ξέρεις , χωρίς να το είχες δει , από τότε στην αρχή , στο πρώτο σου το κλάμα , υπήρξες γίγαντας. Και τις κορυφές δεν τις πατούν τα πόδια , αλλά εκείνοι που έχουν το ψυχικό μέγεθος και τα φτερά. Οι Γίγαντες .
Στον φίλο μου τον Ηλία Γράφηκε τον Ιούνιο του 2015
Ιούνιο 2021 τον πρόδωσε η καρδιά του .
Νικος
